To μοναδικό μας χαλί

Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα

κεντάει ένα πλούσιο χαλί,

και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού

 έχουν ισότιμη αξία,

ανεξάρτητα από το χρώμα τους.

Maya Angelou, 1928-, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια & συγγραφέας

Τα παιδιά με ΔΕΠ και το σχολείο

Οι      παρακάτω ιδέες και προτάσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά με Διάσπαση Ελλειμματικής Προσοχής (ΔΕΠ) στη μελέτη και την οργάνωση του χρόνου τους.  

1. Ανάπτυξη στόχων και στρατηγικών

·         Να είστε ειλικρινείς.  Μαζί με το παιδί αναγνωρίστε τι το δυσκολεύει όταν μελετά και προσπαθεί να κάνει τις εργασίες του. 

·         Βάλτε στόχους για να ξεπεράσει το παιδί αυτές τις δυσκολίες.  Αυτοί οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι.  Για παράδειγμα, «θέλω να γίνω καλύτερος στην ορθογραφία» είναι μεν ένας στόχος αλλά δεν λέει πώς θα τον πετύχει το παιδί.  Αντίθετα, λέμε «θα διαβάζω κάθε μέρα την ορθογραφία μου».

·         Να είστε δημιουργικοί και να επιλέγετε στρατηγικές που ταιριάζουν στην προσωπικότητα του παιδιού (γι αυτό είναι απαραίτητο να συμμετέχει και το παιδί σε αυτή τη διαδικασία).  Αν το παιδί, για παράδειγμα,  είναι υπερκινητικό, μπορεί να κάνει συχνά διαλείμματα και να περπατάει λίγο.

·         Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη ώρα και μέρος που το παιδί θα μελετά.

·         Αν το παιδί ξεχνά συχνά τα βιβλία του στο σχολείο, δείτε αν μπορείτε να έχετε κάποια από αυτά διπλά, ώστε να είναι πάντα στο σπίτι.

2. Προτεραιότητες 

·         Θυμίστε το παιδί ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα. Αποφασίστε μαζί του τι πρέπει να κάνει πρώτα και τι μετά.  Καλό είναι να είστε ρεαλιστές όσον αφορά στο χρόνο που έχει το παιδί.  Μπορείτε μαζί να χρησιμοποιείτε μία ατζέντα ώστε να οργανώσει το χρόνο του.  Αν έχει αγγλικά τη Δευτέρα μετά το σχολείο, θα πρέπει να τα έχει μελετήσει από την Κυριακή.  Αυτά μπορούν να σημειωθούν στην ατζέντα του όπως εσείς θα σημειώνατε τα επαγγελματικά σας ραντεβού.

·         Θέστε κανόνες και βοηθήστε το παιδί να τους ακολουθήσει προσφέροντας μικρές επιβραβεύσεις και τονίζοντας τα θετικά της προσπάθειάς του.  Αν για παράδειγμα, θέλει να πάει στο φίλο του ενώ δεν έχει μελετήσει, μπορείτε να συμφωνήσετε μαζί του ότι θα επισκεφτεί το φίλου του όταν μελετήσει 2-3 από τα μαθήματά του.  Του εξηγούμε ότι έτσι θα έχει πιο πολύ χρόνο να παίξει μαζί του, από το να μην είχε μελετήσει καθόλου και να βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι.  Έτσι το παιδί θα βρει κίνητρο για να μελετήσει στην αρχή λίγα μαθήματα και μετά όλο και περισσότερα αφού θα συνειδητοποιεί ότι έτσι έχει λιγότερο άγχος.

·         Κάθε μέρα, στη μία μεριά του γραφείο το παιδί μπορεί να βάζει τις εργασίες που έχει να κάνει.  Καθώς θα ολοκληρώνει κάθε μία από αυτές, θα τις μετακινεί στην άλλη μεριά του γραφείου κι έτσι θα ξέρει τι έχει κάνει και τι του μένει.  Επίσης, μπορεί να υπάρχει και ένας κανόνας που να λέει ότι πρέπει να ολοκληρώσει μια εργασία ή ένα μάθημα πριν προχωρήσει στο επόμενο.  Με αυτό τον τρόπο δεν θα ξεκινά πολλά μαζί και τελικά θα τα αφήνει στη μέση.  Τέλος, είναι καλό να μην αφήνει τα πιο δύσκολα μαθήματα ή αυτά που δεν του αρέσουν για το τέλος που θα είναι κουρασμένος.

·         Επιτρέψτε του να κάνει διαλείμματα. Βάλτε ένα χρονικό όριο για τη μελέτη και καθορίστε πολύ συγκεκριμένα πόσο θα διαρκεί το διάλειμμα και τι θα μπορεί να κάνει.  Αν το διάλειμμα είναι 5 λεπτά, δεν προλαβαίνει να φτιάξει ένα παζλ και ίσως ζητήσει παραπάνω χρόνο και να χαλάσει όλο του το πρόγραμμα.  Παράδειγμα: «θα διαβάσεις για 30 λεπτά.  Θα κάνεις 5 λεπτά διάλειμμα για να φας ένα σνακ.  Μετά θα διαβάσεις άλλα 20 λεπτά». Είναι καλό κατά τη διάρκεια του διαλείμματος να μην βλέπει τηλεόραση. Για να βοηθήσετε το παιδί να ακολουθήσει το πρόγραμμα μπορείτε να βάλετε ένα ξυπνητήρι να χτυπά όπως στο σχολείο χτυπά το κουδούνι.
3. Βοηθήστε το παιδί να συγκεντρωθεί
  

Κάποια παιδιά με ΔΕΠ έχουν πολλή ενέργεια.  Αυτό τα δυσκολεύει να μείνουν ήσυχα στη θέση τους κα να συγκεντρωθούν στο σχολείο.  Τι μπορείτε να κάνετε;

·         Προτρέψτε το παιδί να ασχοληθεί με τη γυμναστική ή κάποιο άθλημα ώστε να διοχετεύει εκεί την ενέργειά του.

·         Συζητήστε με τους δασκάλους και του καθηγητές ώστε να είναι ενήμεροι και να μπορούν να το βοηθήσουν στην τάξη.  Μερικές ιδέες:

1.       Να βάλουν το παιδί να κάτσει στο πρώτο ή το δεύτερο θρανίο για να μπορούν εύκολα με ένα ακούμπισμα ή χτυπώντας ελαφρά το μολύβι στο θρανίο να επαναφέρουν την προσοχή του.

2.       Να του δίνουν μικρές ευκαιρίες να σηκώνεται από την καρέκλα του, ιδιαίτερα προς το τέλος της ώρας.  Μπορούν, για παράδειγμα, να του ζητούν να πετάξει ένα χαρτί στα σκουπίδια.

3.       Είναι προτιμότερο το παιδί να βγει για λίγο έξω και να ξαναμπεί στην τάξη μετά από 1-2 λεπτά από το να μείνει μέσα, να είναι ανήσυχο, να ξεσηκώσει ολόκληρη την τάξη και να διαπληκτιστεί με το δάσκαλο.

4.       Είναι καλό να κάθεται μαζί με έναν μαθητή που προσέχει και είναι ήσυχος.

·         Βεβαιωθείτε ότι κοιμάται αρκετά και τρώει καλό πρωινό.

·         Βεβαιωθείτε ότι τρώει σωστά.  Μειώστε όσο γίνεται τα σνακ και τα γλυκά.

4. Δεν ξεχνώ τίποτα

Βοηθήστε το παιδί να φτιάξει μια λίστα με τα πράγματα που χρειάζεται να παίρνει μαζί του στο σχολείο και από το σχολείο στο σπίτι. Παράδειγμα:

Για το σχολείο χρειάζομαι:

1.       Την κασετίνα μου – μέσα έχει

·         Μολύβι

·         Γόμα

·         Στυλό

·         Χάρακα

·         Ξύστρα

                    2.       Τα τετράδια της ημέρας

 (ελέγχω το πρόγραμμα και τα βάζω μέσα στην τσάντα ένα-ένα)

                           3.       Τα βιβλία της ημέρας

4.       Τα γυαλιά μου

5.       Το κολατσιό μου

Αν είναι εφικτό, είναι προτιμότερο να έχει ένα μεγάλο τετράδιο με 3-4 θέματα ώστε να μην χρειάζεται να θυμάται να πάρει 4 ξεχωριστά τετράδια.

Οι λίστες γενικά βοηθούν το παιδί να οργανωθεί.  Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να οργανώσει τις δραστηριότητές του.  Παράδειγμα:

Τι έχω να κάνω σήμερα

1.       ______________________

2.       ______________________

3.       ______________________

Μπορεί αν γραφεί τις δραστηριότητες του και τις δουλειές του προκειμένου να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις του.

5. Βελτιώνω τις ικανότητές μου στο διάβασμα

Τα περισσότερα από αυτά που μαθαίνει στο σχολείο προέρχονται από βιβλία.  Είναι πολύ κουραστικό και αγχωτικό για ένα παιδί με ΔΕΠ να προσπαθεί να διαβάσει ολόκληρα κείμενα και να τα μάθει απ’ έξω ή να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με αυτά όταν δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και ξεχνά την αρχή πριν ακόμα φτάσει στο τέλος της σελίδας.  Δεν το κάνει επίτηδες.  Δεν είναι απλώς αφηρημένος.  Γι αυτό χρειάζεται βοήθεια.

    Πριν ξεκινήσει το διάβασμα

·         Να διαβάσει το τίτλο και να δει τις εικόνες, αν υπάρχουν.  Να σκεφτεί τι ξέρει ήδη γι αυτό το θέμα.  Μπορεί να κάνει υποθέσεις για το τι πρόκειται να διαβάσει.

·         Αν πρέπει να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, καλό είναι να τις δει πριν ξεκινήσει το διάβασμα.  Αυτό θα το βοηθήσει να μείνει συγκεντρωμένος και να ψάξει για το νόημα.

Καθώς διαβάζει

·         Να σταματά κάθε τόσο και να κάνει ερωτήσεις στον εαυτό του και να προσπαθεί να τις απαντήσει.  Να κάνει υποθέσεις για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

·         Αν κάτι δεν καταλαβαίνει, μπορεί να το σπάσει σε μικρότερα κομμάτια και να το ξαναδιαβάσει.  Αν πάλι δυσκολεύεται, ας ζητήσει τη βοήθειά σας ή τη βοήθεια του δασκάλου. 

·         Καθώς διαβάζει, να σκεφτεί τις καινούριες πληροφορίες και να προσπαθήσει να τις συνδέσει με αυτά που ήδη ξέρει.

·         Να σταματά συχνά και να ελέγχει τι έχει μάθει.  Να λέει δυνατά αυτό που διάβασε και αν δεν μπορεί να το πει, να το ξαναδιαβάσει.

·         Μπορεί να φτιάξει νοητικές εικόνες.  Μπορεί να φανταστεί το σκηνικό, τους ήρωες, τη σειρά των γεγονότων.

6. Ο δάσκαλος και ο γονιός είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του παιδιού

·         Βοηθήστε το να μάθει τις παραπάνω δεξιότητες.  Αν δεν κάτσετε μαζί του να του δείξετε, αν δεν το βοηθήσετε, δεν θα τα καταφέρει.  Ίσως να είναι κουραστικό για σας, αλλά αξίζει τον κόπο, γιατί από τη στιγμή που το παιδί θα μάθει τις δεξιότητες αυτές, θα μπορεί να τις εφαρμόσει μόνο του.

·         Φτιάξτε συγκεκριμένο πρόγραμμα μελέτης και εφαρμόστε το. Το παιδί μπορεί να γκρινιάξει προσωρινά, θα σας ευγνωμονεί όμως αργότερα.

·         Ενθαρρύνετε το παιδί να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει.  Δεν χρειάζεται να είναι τέλειο.  Χρειάζεται να προσπαθεί και να συνεχίζει να προσπαθεί, ακόμα και όταν αποτύχει κάπου. 

·         Πιστέψτε στο παιδί, για να πιστέψει στον εαυτό του.  Η καλή αυτοεκτίμηση είναι το καλύτερο όπλο που θα έχει σε όλη του τη ζωή.  Μην του κολλάτε την ταμπέλα του τεμπέλη, του απρόσεχτου ή του αδιάφορου.  Αυτές οι ταμπέλες θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή και θα το προσδιορίζουν.

·         Η ΔΕΠ είναι νευρολογική διαταραχή που περιορίζει το παιδί σε κάποια πράγματα.  Δεν έχει νόημα να εκνευρίζεστε και να χάνετε την υπομονή σας.  Το παιδί δεν θα συγκεντρωθεί επειδή του φωνάξατε.

·         Παράλληλα η ΔΕΠ είναι απόλυτα διαχειρίσιμη διαταραχή, αρκεί το παιδί να έχει τη σωστή αντιμετώπιση.    

Σκεφτείτε τη ΔΕΠ σαν τη μυωπία.  Δεν φταίει το παιδί που δεν βλέπει. Χρειάζεται να βάλει γυαλιά και να κάτσει στο μπροστινό θρανίο.  Από τη στιγμή που θα φορέσει τα γυαλιά του, όλα θα είναι ξεκάθαρα.  Πρέπει όμως πρώτα να του τα αγοράσετε και να του θυμίζετε να τα φορά, μέχρι που να του γίνουν συνήθεια.  Αυτές οι δεξιότητες είναι τα γυαλιά της ΔΕΠ

                                                                                                                                       

Η σημασία των κινήτρων

Η σημασία των κινήτρων για την εκπαίδευση και τη μάθηση διαφαίνεται απ’

το πόσο έχουν απασχολήσει τους ερευνητές κατά καιρούς.  Ωστόσο,  τα κίνητρα

καλλιεργούνται,  δεν προϋπάρχουν στο άτομο.  Το περιβάλλον ή τα άτομα που το

απαρτίζουν είναι ικανά να δημιουργήσουν κίνητρα. 

Yπάρχουν κίνητρα για μάθηση ακόμα και σε μικρές ηλικίες.  Τα κίνητρα αυτά

μπορούν να αυξηθούν ή/και να μετατραπούν στις περιπτώσεις που χρειάζεται.

Οι γονείς αποτελούν τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή ενός παιδιού και

μέσω αυτής της σχέσης ανταλλάσσονται συναισθήματα,  σκέψεις,  αντιλήψεις και

ιδέες. Η δυνατότητα που έχουν οι γονείς να καλλιεργήσουν κίνητρα στα παιδιά τους

είναι μεγάλη και ανεξάντλητη.  Ακόμα και μέσα από καθημερινές δραστηριότητες,

που δεν σχετίζονται άμεσα με την εκπαίδευση μπορούν να τους δείξουν τη σημασία

της γνώσης και της μάθησης για τη ζωή τους.

Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία ή και αργότερα μιμούνται τους ενήλικους,

τους θεωρούν πρότυπα,  και πόσο μάλλον τους γονείς τους.  Μέσα από μια

συμπεριφορά προσανατολισμένη στη μάθηση και στην αγάπη για τη γνώση, οι γονείς, χωρίς να προβαίνουν σε «κηρύγματα» υπέρ των αγαθών της μόρφωσης, μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά προς τη σωστή κατεύθυνση.  Αυτό,  ωστόσο,  θα πρέπει να γίνεται με ειλικρίνεια και όχι επιτηδευμένα γιατί τα παιδιά διαθέτουν την ικανότητα να ξεχωρίσουν το αυθεντικό απ΄ το μη αυθεντικό.

Επιπλέον, οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις που έχουν συχνά οι γονείς απ’ τα

παιδιά τους,  όταν είναι υπερβολικές,  είναι ικανές να αναχαιτίσουν τα κίνητρα των

παιδιών για μάθηση. Όταν καλούμαστε να επιτελέσουμε ένα έργο, που γνωρίζουμε

ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα να το φέρουμε εις πέρας, τα κίνητρα μας εξαλείφονται

ή μειώνονται.  Κάθε γονιός θα πρέπει να γνωρίζει τις δυνατότητες και τα

ενδιαφέροντα του παιδιού του και να το βοηθά να εξελίσσεται μέσα σε αυτά τα

πλαίσια,  έτσι ώστε οι δυνατότητες αυτές να διευρυνθούν αβίαστα και μέσω της

προσπάθειας του παιδιού και όχι της επιβολής ή της προβολής των επιθυμιών των

γονέων πάνω στο παιδί.

Τέλος,  η είσοδος του παιδιού σε έναν οργανωμένο χώρο εκπαίδευσης,  δεν

είναι πάντα εύκολη, γιατί καλείται να αντιμετωπίσει προκλήσεις και να εγκλιματιστεί

σε ένα νέο περιβάλλον, με άλλες συνθήκες από αυτές που έχει συνηθίσει. 

Οι γονείς,

αρχικά θα πρέπει να προετοιμάσουν το παιδί για αυτή την αλλαγή ώστε να δεχτεί το σχολείο ως ένα μέρος που θα είναι ασφαλές και μπορεί να είναι ο εαυτός του και

έπειτα να το αφήσουν να ανακαλύψει μόνο του τη γνώση και τη συμμετοχή στη

μαθησιακή διαδικασία.  Στις αναζητήσεις του αυτές το παιδί θέλει τους γονείς του

υποστηρικτές και όχι επικριτές, και μέσω αυτής της υποστήριξης θα βρει τα κίνητρα

να συνεχίσει και να χαρεί τη διαδικασία της μάθησης. 

Ο ρόλος των γονέων διαφοροποιείται από αυτόν των εκπαιδευτικών και δεν

θα πρέπει να συγχέεται. Με άλλο τρόπο και σε διαφορετικά πλαίσια εκπαιδευτικοί

και γονείς καλούνται να καλλιεργήσουν κίνητρα στα παιδιά,  αλλά με κοινό στόχο,

την εσωτερική κινητοποίηση για μάθηση.  Οι εκπαιδευτικοί έχουν το χρόνο και τη

δυνατότητα μέσα απ’  την εκπαιδευτική διαδικασία να καλλιεργήσουν κίνητρα για

μάθηση στους μαθητές τους και αυτός πρέπει να είναι ο πρωταρχικός τους στόχος.

Η σχετική με τα κίνητρα βιβλιογραφία προτείνει πως οι εκπαιδευτικοί θα

πρέπει να δημιουργούν ένα επιθυμητό περιβάλλον μάθησης στην αίθουσα,

κατάλληλο για τη διαμόρφωση κίνητρου για μάθηση,  να ελαχιστοποιούν το άγχος

επίδοσης των μαθητών, να κάνουν γνωστές στους μαθητές τις προσδοκίες τους και να

προκαλούν το κίνητρο μάθησης συνδέοντάς το με συγκεκριμένο περιεχόμενο ή

δραστηριότητες που προκαλούν ενθουσιασμό,  ενδιαφέρον,  περιέργεια,  να

σχηματοποιούν στόχους μάθησης, να παρέχουν πληροφοριακή ανατροφοδότηση και

να βοηθούν τους μαθητές να μάθουν με μεταγνωστικές στρατηγικές να ελέγχουν τους

στόχους τους και τις γνωστικές στρατηγικές τους (Brophy, 1991).

Είναι σημαντικό, το φυσικό περιβάλλον να είναι ευχάριστο για τους μαθητές,

ώστε να νιώσουν οικεία και να μπορούν να αφοσιωθούν απερίσπαστοι στην

εκπαιδευτική διαδικασία στα πλαίσια ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος.  Αν η

αίθουσα είναι χαοτική ή αν οι μαθητές είναι αγχωμένοι, τότε δεν είναι εύκολο ούτε

και πιθανό να κινητοποιηθούν να μάθουν στο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Προκειμένου να

κινητοποιηθούν οι μαθητές να μάθουν ο εκπαιδευτικός πρέπει να οργανώσει και να

χειριστεί την αίθουσα ως ένα αποτελεσματικό περιβάλλον μάθησης.  Αυτό

περιλαμβάνει ενθάρρυνση των μαθητών,  υπομονετική υποστήριξη στις μαθησιακές

τους προσπάθειες και να τους αφήνει να νιώθουν άνετα να μπορούν να εκφραστούν

χωρίς φόβο και χωρίς να νιώθουν ότι θα κριθούν για τα λάθη τους.

Ένας άλλος παράγοντας που θα μπορούσε να κινητοποιήσει τους μαθητές

είναι το κατάλληλο επίπεδο πρόκλησης/δυσκολίας.  Οι μαθητές θα βαρεθούν αν οι

δραστηριότητες είναι πολύ εύκολες και θα αισθανθούν ματαίωση αν είναι πολύ

δύσκολες. Θα είναι στο μεγαλύτερο βαθμό κινητοποιημένοι απ’  τις δραστηριότητες

που τους επιτρέπουν να επιτύχουν υψηλά επίπεδα επίτευξης όταν καταβάλλουν

λογική προσπάθεια. Η επιτυχία αυτού του σκοπού, όμως,  επιτυγχάνεται μόνο αν τα

αντικείμενα μάθησης έχουν νόημα για τους μαθητές. Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να

επιλέγουν δραστηριότητες που διδάσκουν κάποια γνώση ή δεξιότητα που έχει αξία

μάθησης, είτε για την ίδια της τη φύση είτε γιατί οδηγεί ένα βήμα παραπέρα για την

απόκτηση νέων και πιο σύνθετων στόχων. Δεν είναι λογικό να περιμένουμε από τους

μαθητές να είναι κινητοποιημένοι για μάθηση αν συνεχώς περιμένουμε απ’ αυτούς να

εξασκούν δεξιότητες που τις έχουν ήδη κατακτήσει, να απομνημονεύουν στείρα, και

όχι για σημαντικούς λόγους, να αντιγράφουν ορισμούς που δεν θα χρησιμοποιηθούν

ποτέ στην καθημερινότητά τους, ή να επεξεργάζονται υλικό που δεν έχει νόημα για

του μαθητές επειδή είναι αφηρημένο ή ξένο προς τις εμπειρίες τους.

Η έρευνα στο κίνητρο επίτευξης έχει δείξει πως η προσπάθεια και η επιμονή

είναι ισχυρότερες στα άτομα που θέτουν στόχους μετρίου επιπέδου δυσκολίας, που

έχουν πειστεί για την επιμονή στους στόχους αυτούς και που συγκεντρώνονται όχι

στην αποφυγή αποτυχίας αλλά στην επίτευξη επιτυχίας.  Έρευνες στις αντιλήψεις

αποτελεσματικότητας έχουν δείξει πως η προσπάθεια και η επιμονή είναι ισχυρότερες

στα άτομα που πιστεύουν ότι έχουν την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται για να

επιτύχουν στη δραστηριότητα παρά στα άτομα που έχουν έλλειψη

αυτοαποτελεσματικότητας.  Έρευνες για τους αιτιολογικούς προσδιορισμούς

απόδοσης δείχνουν πως η προσπάθεια και η επιμονή είναι ισχυρότερη στα άτομα που

αποδίδουν την απόδοσή τους σε εσωτερικούς και ελέγξιμούς παράγοντες παρά σ’

αυτούς που την αποδίδουν σε εξωτερικούς και μη ελέγξιμους.  Συγκεκριμένα,  η

καλύτερη επίδοση σχετίζεται με την τάση απόδοσης της επιτυχίας σε ένα συνδυασμό

από ικανότητα, με λογική προσπάθεια και μια τάση απόδοσης αποτυχίας είτε σε μη

ικανοποιητική προσπάθεια ή σε σύγχυση σχετικά με το τι πρέπει να κάνει ο μαθητής

ή επιμονή σε μια μη κατάλληλη στρατηγική για να το κάνει (Brophy, 1987).

Βασισμένοι σε αυτές τις παραδοχές οι εκπαιδευτικοί μπορούν να οργανώσουν

τη διδασκαλία τους με τρόπο τέτοιο ώστε να αυξηθούν τα κίνητρα των μαθητών τους

για μάθηση. Ο απλούστερος τρόπος να βεβαιωθούν οι μαθητές ώστε να προσδοκούντην επιτυχία είναι η διαβεβαίωση ότι θα επιτύχουν δουλεύοντας με συνέπεια.  Οιεκπαιδευτικοί μπορούν να δουλέψουν εξατομικευμένα και κινούμενοι με μικρά βήματα, προετοιμάζοντας τους μαθητές τους κατάλληλα για κάθε νέο βήμα ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν χωρίς σύγχυση ή ματαίωση. Σημειώνεται πως τα επίπεδα επιτυχίας των μαθητών εξαρτώνται όχι μόνο από τη δυσκολία της δραστηριότητας, αλλά και απ’ το βαθμό στο οποίο οι εκπαιδευτικοί προετοιμάζουν τους μαθητές για τη δραστηριότητα μέσω καθοδήγησης και ανατροφοδότησης. Στο πλαίσιο αυτό είναι σημαντική και η στοχοθεσία,  η αξιολόγηση απόδοσης και αυτοενδυναμωτικές δραστηριότητες.  Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να βοηθά τους μαθητές να μάθουν να θέτουν στόχους και να δεσμεύονται σ’  αυτούς.  Αποτελεσματικότεροι είναι οι πιο κοντινοί παρά οι μακρινοί στόχοι,  οι συγκεκριμένοι παρά οι γενικευμένοι,  οι προκλητικοί παρά οι πολύ εύκολοι ή οι πολύ δύσκολοι.  Θα πρέπει επιπλέον να παρέχει συγκεκριμένη και λεπτομερή ανατροφοδότηση, βοηθώντας τους μαθητές να χρησιμοποιήσουν τα σωστά κριτήρια για να κρίνουν την επίδοσή τους,  ώστε να μπορούν να αναγνωρίζουν τις επιτυχίες τους και να αυτοενδυναμώνονται για τις προσπάθειες τους. Μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία οι μαθητές καθοδηγούνται ώστε να αναγνωρίζουν τη σύνδεση ανάμεσα σε προσπάθεια και αποτέλεσμα. Οι εκπαιδευτικοί είναι σε θέση να σχηματοποιήσουν τους τρόπους με τους οποίους οι μαθητές βλέπουν την επίδοσή τους,  τι θεωρούν ως επιτεύξιμο με λογική προσπάθεια, καθώς ορίζουν αυτή την επίτευξη ως επιτυχία, και καθώς αποδίδουν την επιτυχία στις προσπάθειες τους.

Είναι πιθανό οι γνώσεις ή οι δεξιότητες που αναπτύσσονται από μια

ακαδημαϊκή δραστηριότητα να είναι χρήσιμες στους μαθητές και να τις

χρησιμοποιήσουν και σε δικές τους προσωπικές ανάγκες παρέχοντας ένα εισιτήριο

κοινωνικής αναγνώρισης ή ετοιμάζοντάς τους για επιτυχία στην επαγγελματική ή στη

ζωή γενικότερα. Αυτός ο χαρακτήρας των δραστηριοτήτων θα πρέπει να τονιστεί απ’

τους εκπαιδευτικούς, ώστε οι μαθητές να δουν τις συνδέσεις μεταξύ εκπαίδευσης και

ζωής