Kινητικές δυσκολίες  σχετίζονται με τη σοβαρότητα του αυτισμού

Με την MICHELLE DIAMENT

9 Ιουλίου 2013

Η ικανότητα να ρίξει ή να πιάσει μια μπάλα μπορεί να είναι ένας προγνωστικός παράγοντας της κοινωνικής επιτυχίας δεξιοτήτων σε παιδιά με αυτισμό, λένε οι ερευνητές.

Σε μια νέα μελέτη που εξετάζει σε 35 παιδιά ηλικίας 6 έως 15 με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που είχαν μεγαλύτερη δυσκολία με το λεγόμενο αντικείμενο ελέγχου (κινητικές δεξιότητες - δραστηριότητες) όπως το να ρίχνει μια μπάλα - εμφάνιζαν επίσης περισσότερα προβλήματα με τις κοινωνικές και  επικοινωνιακές δεξιότητες.

Ένα πρόγραμμα  ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων για αυτιστικούς μαθητές είναι πολύ σημαντικό», δήλωσε ο Megan MacDonald του Oregon State University και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουλίου του περιοδικού Προσαρμοσμένη Φυσική Δραστηριότητα Quarterly. «Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των κινητικών δεξιοτήτων και του αυτισμού.

Οι ερευνητές λένε ότι η διαπίστωση αυτή εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν τα παιδιά με αυτισμό έχουν πρόβλημα στην παιδική χαρά, για παράδειγμα, εξαιτίας των κοινωνικών ελλειμμάτων ,δεξιοτήτων ή λόγω φυσικών αδυναμιών.

Τα καλά νέα, MacDonald είπε, είναι ότι οι κινητικές δεξιότητες μπορούν να διδαχθούν.

«Έχουμε προγράμματα και παρεμβάσεις που γνωρίζουν το έργο, και έχουν μετρήσιμο αντίκτυπο στην ανάπτυξη των κινητικών δεξιοτήτων», είπε. 

Αδελφική ζήλια

Αδελφική ζήλια

Μήπως τα παιδιά σας τσακώνονται; Δεν είναι τα μόνα. Μάθετε πότε πρέπει να παρεμβαίνετε και πότε να
αφήνετε τη διαφωνία να ξεθυμάνει. Έτσι κι αλλιώς, μετά από λίγο θα τα δείτε πάλι να παίζουν αγαπημένα και
να γελάνε. Είναι κι αυτό μια ανακούφιση.
Γιατί μαλώνουν; Είναι το ερώτημα που βασανίζει χιλιάδες γονείς. Όλους αυτούς που όταν απέκτησαν δεύτερο
παιδί ήταν ευτυχισμένοι, αφού επιτέλους το πρώτο θα είχε παρέα. Δεν είχαν φανταστεί τότε ότι θα παρίσταναν
τους

 διαιτητές σε ποδοσφαιρικό ντέρμπι τρίτης κατηγορίας, ούτε ότι θα χρειαζόταν να αναπτύξουν τις ικανότητες 

ολόκληρου του διπλωματικού σώματος για να λύσουν τις «αγεφύρωτες» διαφορές. Γιατί μαλώνουν;
Γιατί δεν μπορούν να παίξουν αγαπημένα; Πριν βγάλετε βιαστικά συμπεράσματα για την έλλειψη αγάπης
ανάμεσα στα παιδιά σας, θυμηθείτε άλλη μια φορά τότε που σας τραβούσε ο αδερφός σας τα μαλλιά και
τσιρίζατε ή τη

 φορά που παίζατε κλοτσοπατινάδα πριν σας χωρίσει η μητέρα σας. Συμπέρασμα; Όλα τα αδέρφια μαλώνουν
κι οι 

λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Χωρίς κανείς από αυτούς βέβαια να αποκλείει την αδελφική αγάπη που ανθίζει

 πάντα σε μια οικογένεια. Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Οι αιτίες του καβγά
Πρώτη αιτία, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπορεί να είναι η διεκδίκηση της αγάπης και της προσοχής. Τα αδέρφια

 έρχονται στον κόσμο και καλούνται να μοιραστούν τα δυο πιο σημαντικά πρόσωπα που το καθένα θέλει 

περισσότερο για τον εαυτό του, τη μητέρα και τον πατέρα τους. Η αγάπη, η ιδιαίτερη προσοχή και το ενδιαφέρον

 των γονιών είναι εξαιρετικά πολύτιμα και το καθένα διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Από εδώ ξεκινάει η 

ανταγωνιστικότητα και η αντιπαλότητα μεταξύ τους, που μπορεί να αρχίσει από την πολύ τρυφερή ηλικία.
Όπως δείχνουν οι έρευνες, τα παιδιά έχουν εξαιρετικά αναπτυγμένες κοινωνικές δεξιότητες, από τον πρώτο
κιόλαςχρόνο της ζωή τους, οι οποίες παίρνουν θέση στις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα αδέρφια τους. Από την
ηλικία των 15 ή 17 μηνών παρακολουθούν σαν άλλοι κατάσκοποι τι συμβαίνει ανάμεσα στη μητέρα και στα
αδέρφια τους.

 Όσο μεγαλύτερη διαφορά διαισθανθούν στη μητρική τρυφερότητα και προσοχή, τόσο περισσότερη επιθετικότητα 

και σύγκρουση αρχίζει να γεννιέται στη σχέση με τα αδέρφια τους.
Από την ηλικία των 18 μηνών αρχίζουν να κατανοούν πώς μπορούν να πληγώνουν, να ανακουφίζουν ή να 

μεγιστοποιούν τον δικό τους πόνο αλλά και των αδερφών τους. Κατανοούν τους κανόνες της οικογένειας και
είναι σε θέση να προβλέψουν την αντίδραση των ενηλίκων στα λάθη τους. Επειδή οι «κεραίες» των παιδιών πιάνουν
και την παραμικρή κίνηση, οι διακρίσεις που μπορεί να κάνουν οι γονείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, πυροδοτούν
 έντονες αντιπαραθέσεις. Η εύνοια που μπορεί να δείξει, ακόμα και χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο γονιός στο ένα
παιδί δημιουργεί ένταση ανάμεσα στα αδέρφια και ο ευνοημένος αποτελεί «στόχο» επικέντρωσης συναισθημάτων 

αμφιθυμίας και άγχους. Γι’ αυτό λοιπόν χρειάζεται προσοχή.
Σε οικογένειες που λειτουργούν εξισορροπητικά, κάθε παιδί ευνοείται και επιβραβεύεται για διαφορετικά στοιχεία 

της προσωπικότητάς του, σε διαφορετικές στιγμές της ζωής του και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, έτσι

 ώστε συνολικά κανένα παιδί να μην επισκιάζεται από το άλλο. Πέρα απ’ αυτό, υπάρχει και η αναζήτηση

 ταυτότητας. Κάθε παιδί μεγαλώνοντας μέσα σε μια οικογένεια αγωνίζεται να ορίσει τον εαυτό του και θέλει να

 δείξει ότι αποτελεί ξεχωριστό άτομο, διαφορετικό από τους γονείς και, κυρίως, από τα αδέρφια του.
Κι αυτό μερικές φορές αποτελεί αιτία σύγκρουσης. Έρευνες έχουν δείξει ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί μια 

οικογένεια μπορεί να επηρεάσει τις σχέσεις ανάμεσα στα αδέρφια. Ο ανταγωνισμός, όπως λένε οι ειδικοί,

 εμφανίζεται πιο σπάνια σε οικογένειες που έχουν μάθει τα παιδιά τους να διαχειρίζονται χωρίς βία τις διαφωνίες 

της καθημερινής ζωής. Ακόμα πιο «ειρηνικές» είναι οι οικογένειες που λειτουργούν με κανόνες οι οποίοι δεν 

επιτρέπουν ούτε τη λεκτική ούτε τη σωματική βία, ή και εκείνες που απολαμβάνουν μαζί κάποιες δραστηριότητες.
Ποιος φταίει;
Όλα τα αδέρφια διαφωνούν και φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται. Οι καβγάδες όμως είναι πιο συχνοί ανάμεσα

 σε εκείνα που έχουν μικρή διαφορά ηλικίας ή είναι του ίδιου φύλου. Κι αυτό, όπως τονίζουν οι ειδικοί, επειδή 

νιώθουν ότι έχουν περισσότερα να μοιραστούν και να συγκρίνουν, παρόμοιες ανάγκες, δικαιώματα και υποχρεώσεις,

 κι έτσι αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Το καθένα θέλει να κάνει το δικό του εκείνη ακριβώς τη στιγμή,

 ζητά να υποχωρήσει ο άλλος, θυμώνει όταν δεν αποκτά αυτό που θέλει κι επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή 

πάνω του.
Οι αδερφές τείνουν να έχουν πιο καλές και οικείες σχέσεις μεταξύ τους, ενώ αντίθετα τα αγόρια είναι πιο ανταγωνι-

στικά (τα μονοζυγωτικά δίδυμα αγόρια είναι τα πιο ανταγωνιστικά). Βέβαια, παίζει ρόλο και η ανατροφή που συνή-

θως δίνουμε στα αγόρια, τα οποία πολύ συχνά, συνειδητά ή όχι, τα σπρώχνουμε σε δραστηριότητες και συμπεριφο-

ρές πιο «αρσενικές». Το πρωτότοκο παιδί βιώνει τον ερχομό του μικρότερου ως μια απειλή που το γεμίζει ζήλια, 

θυμό αλλά και πολλές ενοχές για τα συναισθήματά του.
Έτσι, μπορεί συχνά να αντιδρά με επιθετικότητα σε αυτή τη νέα κατάσταση και άλλοτε «να βάζει τα δυνατά του»

 για να ξεχωρίσει ακόμη περισσότερο και να διατηρήσει τη θέση του μέσα στην οικογένεια. Το μικρότερο παιδί από 

την άλλη μεριά απολαμβάνει περισσότερα χάδια και προστασία λόγω της μικρότερης ηλικίας του, αλλά μεγαλώνει 

σε μια ιδιαίτερα αντιφατική κατάσταση: τη μια στιγμή δέχεται αγκαλιές και χάδια απ’ όλους και την άλλη έλλειψη 

εμπιστοσύνης και κοροϊδίες. Είναι γεγονός ότι, συχνά, τα μικρότερα παιδιά βιώνουν την έλλειψη σεβασμού από τα

 μεγαλύτερα αδέρφια τους, που είναι πάντα πιο δυνατά, πιο έξυπνα, πιο ικανά, και το γεγονός αυτό μπορεί να πυ-

ροδοτήσει εντάσεις και τσακωμούς μεταξύ τους.
Πότε να ανησυχήσετε
Η ζήλια και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια είναι φυσιολογικά. Δεν πρέπει λοιπόν να μας προβληματίζουν

 όταν κινούνται μέσα σε κάποιο πλαίσιο. Τα αδέρφια μαλώνουν και μετά από λίγο σκάνε στα γέλια και παίζουν πιο

 αγαπημένα από πριν. Αυτά είναι αναμενόμενα και πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή για να τα αντιμετωπίσουμε, 

καθώς είναι ένα έργο που θα το βλέπουμε συχνά σε επανάληψη. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν οι εντάσεις δεν εξο-

μαλύνονται εύκολα και τα παιδιά δεν ηρεμούν με κανέναν τρόπο.
Πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε όταν ο θυμός τους δεν ξεθυμαίνει γρήγορα και φέρονται εκδικητικά, με κακία 

ακόμα και ώρες ή μέρες μετά τον τσακωμό. Προσοχή χρειάζεται επίσης όταν αρχίζουν να εκδηλώνουν κρυφά την ε-

πιθετικότητά τους την ώρα που εμείς λείπουμε ή χρησιμοποιούν άλλους, έμμεσους τρόπους για να εκδικηθούν τον 

«εχθρό». Αν τα πειράγματα μεταξύ τους ξεπερνούν τα όρια, τα χτυπήματα στα παιχνίδια τους καταλήγουν να είναι 

επικίνδυνα και οι προσβολές μεταξύ τους είναι βαριές, πρέπει να καταλάβουμε ότι τα πράγματα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και είναι ώρα να παρέμβουμε δυναμικά. Πρέπει να ορίσουμε κανόνες συμπεριφοράς και να φροντίσουμε να τηρούνται απ’ όλους. 

Δεν γίνεται να φτάσουν τα αδέρφια σε μια κατάσταση που το ένα δεν θα ανέχεται το άλλο. Δεν χρειάζεται να μπαίνουμε στη μέση του καβγά, αλλά πρέπει να τον παρακολουθούμε με προσοχή, για να εντοπίζουμε τα κακά σημάδια από την αρχή και να παίρνουμε τα μέτρα μας.
Τα… θετικά του καβγά 
Πριν σας πιάσει απελπισία, σκεφτείτε θετικά. Κι αν νομίζετε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να σας κάνει να αναθαρρή-

σετε, δείτε τι υποστηρίζουν οι ειδικοί. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, με τους τσακωμούς τα αδέρφια επικοι-

νωνούν συναισθηματικά αλλά και σωματικά. Μαθαίνουν να διαχειρίζονται την ψυχική τους ένταση, να διαπραγματεύ-

ονται τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις τους, να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να συνυπάρχουν με τους άλλους. Σύμ-

φωνα με πρόσφατη έρευνα αμερικανών δασκάλων, τα παιδιά που έχουν ένα ή περισσότερα αδέρφια προσαρμόζο-

νται ευκολότερα στο νηπιαγωγείο απ’ ό,τι τα μοναχοπαίδια. Όπως επισημαίνει ο επικεφαλής της έρευνας Douglas

 Downey, η μεγαλύτερη κοινωνικότητα αυτών των παιδιών οφείλεται ακριβώς σε αυτούς τους καβγάδες. Οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέρφια είναι ευεργετικοί για το χαρακτήρα του παιδιού, καθώς μαθαίνει πώς να επιλύει και να αντιμετωπίζει τις συγκρούσεις. Είναι ένας τρόπος κοινωνικής μάθησης και τριβής δεξιοτήτων που θα φανούν χρήσιμες σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αρκεί βέβαια να 

μην υπερβαίνει τα όρια.
Μαθήματα αδελφικής συμπεριφοράς
Βοηθήστε τα παιδιά σας να βλέπουν, να ακούν και να καταλαβαίνουν την άλλη πλευρά, η οποία κάλλιστα μπορεί 

να είναι διαφορετική από τη δική τους. Μάθετέ τα να διεκδικούν αυτό που θέλουν με τον κατάλληλο τρόπο και να 

εκφράζουν τις αντιρρήσεις και τις αντιθέσεις τους χωρίς να πληγώνουν τους άλλους. Εξηγήστε τους ποιες συμπερι-

φορές θεωρείτε αποδεκτές και ποιες όχι και καθορίστε από πριν ποιες θα είναι οι συνέπειες όταν καβγαδίσουν έντο-

να.
Δείξτε με τη δική σας συμπεριφορά ότι μπορείτε να τα βγάλετε πέρα σε μια διένεξη με ήπιο τρόπο. Μη σας πουν, 

δηλαδή, «δάσκαλε που δίδασκες…».
Στη διάρκεια του καβγά
Πώς να αντιδράσετε και ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά σας όταν τα αδέρφια αρχίζουν να τσακώνονται:
- Καλό είναι να μην επεμβαίνετε αμέσως μόλις αρχίζει ο καβγάς. Περιμένετε λίγο μήπως καταφέρουν από μόνα τους

 να επιλύσουντη διαφωνία.
-Αν η ένταση παραταθεί και, κυρίως, αν αρχίσουν να μιλούν άσχημα ή να χτυπούν το ένα το άλλο, είναι η ώρα να 

παρέμβετε για να δείτε τι συμβαίνει και να τους δώσετε την ευκαιρία να εκφράσουν πιο ήρεμα την άποψή τους.
-Την ώρα του καβγά κανένας δεν είναι έτοιμος να ακούσει συμβουλές. Αφήστε λοιπόν τις νουθεσίες και τα διδάγματα για αργότερα.
-Δείξτε τους εκείνη τη στιγμή πώς θα μπορούσε ο καθένας να κάνει μια υποχώρηση ή να πει κάτι με πιο ήρεμο

 τρόπο.
-Αν ο καβγάς γίνεται πιο έντονος, χωρίστε τα και βάλτε το καθένα σε άλλο δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσουν.
-Θυμίστε τους τη συμφωνία που έχετε κάνει για τις συνέπειες ή την τιμωρία κάθε φορά που τσακώνονται.
- Μείνετε σταθεροί στην επιβολή της όποιας τιμωρίας.
Πηγή: : Dr. Κέκκος Μάρκου (παιδίατρος )

Η σωστή αντιμετώπιση των παιδιών με Εναντιωματική-Προκλητική Διαταραχή στην τάξη

Τα παιδιά με διαγνωσμένη Εναντιωματική-Προκλητική Διαταραχή πρέπει να παρακολουθούνται από ψυχοθεραπευτή και να συμμετέχουν σε οικογενειακή συμβουλευτική.  Υπάρχουν όμως κάποιες στρατηγικές που μπορούν να βοηθήσουν τους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών να διαχειριστούν θετικά τη συμπεριφορά τους. 

1.                   Καλλιεργούμε την αίσθηση ότι το παιδί ανήκει στην ομάδα.  Προσπαθούμε να μην το απομονώνουμε και δεν περιθωριοποιούμε.

2.                  Καλλιεργούμε την αίσθηση ασφάλειας.  Προσπαθούμε να επιλύουμε τα προβλήματα που προκύπτουν μαζί με το παιδί, μέσα στην τάξη.  Αποφεύγουμε να απειλούμε και να επιβάλλουμε την εξουσία μας εκδικητικά και δείχνοντας εχθρότητα.  Τα παιδιά με ΕΠΔ αντιδρούν άσχημα σε αυτές τις συμπεριφορές αμφισβητώντας της εξουσία του δασκάλου.  

3.                  Παρέχουμε κίνητρα ώστε το παιδί να συμμετέχει στις δραστηριότητες και τη λειτουργία της τάξης με θετικό τρόπο.  Συνήθως, τα παιδιά με ΕΠΔ νιώθουν ότι δεν ανήκουν κάπου παρά μόνο αν συμπεριφέρονται αρνητικά.  Βάζοντάς τα να συμμετέχουν στην τάξη πιο θετικά, ανακαλύπτουν τις ικανότητές τους, τονώνεται η αυτοπεποίθησή τους και γίνονται πιο συνεργάσιμα.  

4.                  Δείξτε επιμονή και υπομονή.  Στα παιδιά με ΕΠΔ λείπει η συνέπεια συνήθως ζουν σε ανοργάνωτο περιβάλλον.  Όταν βρεθούν με ανθρώπους που έχουν κανόνες και όρια και τα επιβάλλουν με δημοκρατικό τρόπο, μπορούν να λειτουργήσουν θετικά και συνεργατικά.

5.                  Δείξτε κατανόηση.  Το παιδί δεν έχει κάτι προσωπικό με σας και καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν το κάνει επίτηδες.  Έτσι έχει μάθει να συμπεριφέρεται για να μπορεί να αντιμετωπίσει το ασταθές και δυσλειτουργικό περιβάλλον του.  Οι αρνητικές συμπεριφορές δεν έχουν στόχο εσάς.  Έχουν ως στόχο την προστασία του παιδιού.  Αν δείξετε κατανόηση και σταθερότητα, το παιδί θα νιώσει προστατευμένο στην τάξη χωρίς να καταφεύγει στις γνωστές του συμπεριφορές.  ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν κάνουμε χάρες και δεν χαϊδεύουμε τα παιδιά με ΕΠΔ.  Αποτελούν ισότιμα μέλη της ομάδας.

6.                  Τις περισσότερες φορές τα παιδιά με ΕΠΔ αντιδρούν θετικά σε μια τάξη οργανωμένη γύρω από συγκεκριμένους και ξεκάθαρους κανόνες.  Έτσι δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με το δάσκαλο επειδή τον βλέπουν ως μορφή εξουσίας.  Π.χ. ένας κανόνας ίσως είναι "δεν χτυπάμε τους συμμαθητές μας".   Αν προσπαθήσουμε να επιβάλουμε μια συνέπεια, το παιδί με ΕΠΔ θα ρωτήσει γιατί.  Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, αναφερόμαστε στον κανόνα και επιβάλουμε τη συνέπεια γιατί παραβιάστηκε.  Ο κανόνας έχει την εξουσία.  Αν ο δάσκαλος απαντήσει, "γιατί έτσι" ή "γιατί χτύπησες" - χωρίς αναφορά στον κανόνα - δείχνει στο παιδί ότι εκείνος έχει την εξουσία και θα εμπλακεί σε διαμάχη μαζί του. 

7.                  Λογικές συνέπειες.  Το παιδί πρέπει να μάθει να είναι υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του μέσα από την επιβολή φυσικών και λογικών συνεπειών.  Οι συνέπειες σχεδιάζονται για να διδάξουν, όχι να τιμωρήσουν.  

8.                  Επιβράβευση.  Τα παιδιά με ΕΠΔ αντιδρούν πολύ θετικά στην επιβράβευση.  Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο, μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό, όπως να γίνεται το παιδί βοηθός κάθε φορά που συγκεντρώνει 5 αστέρια.  Καλό είναι να γνωρίσουμε το παιδί καλά πρώτα και ύστερα να σχεδιάσουμε ένα πρόγραμμα επιβράβευσης.  Προσέχουμε να μη γίνει η επιβράβευση δωροδοκία.

9.                  Δίνουμε ευκαιρίες να βοηθήσουν τους άλλους ώστε να αναπτύξουν ενσυναίσθηση και κοινωνική νοημοσύνη. 

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι να αναπτύξει το παιδί σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού με τον δάσκαλο.    

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!